Dokunmak..

Kalabalıklar yalnızlaştırıyor bizi Don Kişot!
Kendi kalabalıklığımızda yapayalnız kalıyoruz. Fısıltıları duyar hale geliyoruz sessizliğin içinde. Yalnızlığın iyi taraflarını keşfediyoruz; boşluk!
Boşluk algılarımızı açıyor, hayatımızdaki boşluğu etrafımızdaki olaylarla doldurmaya çalışıyoruz.
Küçük küçük bedenler görüyorum, arada büyük büyük ruh siluetleri geçiyor önümden, dokunmak için uzanıyorum, dokunamadan uzaklaşıyorum. 

Sana dokunmuştum bir defasında hatırlıyor musun Don Kişot?
İnancıma dokunmuştum. Kim bilebilirdi ki insanoğlu; sevgiye, tutkuya, bağlılığa, inanca dokunulabilir diye. Halbuki bunların hepsine dokunmuşluğum vardir benim..
Bir defasinda, uyanmadan evvel..

19 Mart'14 / Bin71 - New York

Çocuk!

Üzgünüm çocuk!
Dünyaya bunun için gelmedin, bunun için sevmedik seni.. Hayal et istedik, üzül, ağla, öğren, gülümse ama ölme!
Ayaklarının altında kalsın toprak, üzerini örtmeye utansın..
Bak dünyaya o delici bakışlarla ve o parlak gülüşle karşıla bizi yeniden.

Bir çocuk suskunluğu, bir çocuk hüznü bıraktın ruhumuza,
Seni sadece sevmiş olsak az gelirdi.
Ötesindeki herşeyin ve umudun ışığı doğsun üzerine!

13 Mart'14 / New York

Doğum

Bu gün benim doğum günüm!

Başucuma bıraktığın notu aldım. Yine çok içten ve sıcak yazmışsın, nasıl yapıyorsunda böylesine kelimelere hükmedebiliyorsun.
Kelimelerin adeta beni yutuyor, başka düşüncelerde tekrar doğuruyor ve sonra öldürüp, en bastan tekrarlıyor bu ritüeli..
Yine beni sarıp sarmaladın auranla, bir an bile gelmedi aklima beni bugün yalnız bırakabileceğin..

Ufak bir yeniliğin ağrılı sancısını yaşıyorum su an Don Kisot.
Umarım çabuk geçer..
Benim günümden sevgiler..

10 Mart'14 / New York

Fotoğraf: Central Park / New York

Acıtır!

Çok sevgili olan Don Kişot,
Bazen iyi seyler acıtır ve ne kadar çabuk unutursan o kadar az acıtır.
Bir gün hatırlamamız için gözlerimizi kısıp burnumuzu kırıştırmamız gereken bir zamana kadar acıtır..

9 Mart'14 / New York

Fotoğraf: 8 Mart'14 / Central Park - New York